نام فایل : مكانيزم

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 40

حجم : 157 کیلوبایت

مكانيزمهاي مقاومت به سرمازدگي
مقدمه
براي تحمل و زنده ماندن، گياهاني كه در نواحي معتدلِ زمين زندگي ميكنند تغييرات سازش را در اواسط تابستان انجام ميدهند. آشكارترين تغييرات از نوع ريخت شناسي است و شامل كاهش كل اندامهاي هوايي و تشكيل اندامهاي خاصي مثل غنچهها و پاجوشها ميباشد. با اين حال تغييرات پايدارتر در ساير بخشهاي گياه رخ ميدهد. كه امكان رفتن به حالت مقاوم به سرما را پيدا ميكنند. اين تحصيل مقاومت به دماي پايين معمولاً مقاومت به سرما ناميده ميشود.
در نواحياي كه دماها براي دورههاي طولاني منجمد ميشوند راهبردهاي پرهيز از انجماد نامناسب هستند و گياهان مقاومت به سرما را توسعه ميدهند يعني مكانيزمي كه به يخ زدن در داخل موجودات زندهاي كه نسبت به حضور يخ در داخل بافتهايشان مقاوم هستند شامل تشكيل يخ برون سلولي در يك دماي زير صفر بالا است. در طي انجماد،
70
تا 80 درصد از آب مايع در بافت به صورت يخ برون سلولي منجمد ميشود كه منجر به آبگيري سلولي ميشود.
تواناييهاي موجودات زنده براي تغيير شكل رشد يخ و تحمل آبگيري اضافي اجزاي اصلي بقاي سلولي هستند. در بعضي موارد، انجماد برون سلولي با يك مكانيزم دوم موسوم به فوق انجماد عميق همراه ميشود كه در آن آب در حالت مايع باقي مي ماند . حتي در دماهاي بسيار كم از مقطة جوانهزنيِ ناهمگن فوق انجماد عميق فقط در بعضي از آنژيواسپرمها مشاهده شدهاست و محدود به انواع سلول معين يا اندامهاي معين آنها است مانند زايم پارانشيم .
تعيين كردن كمترين دمايي كه يك گياه مورد نظر بتواند تحمل كند كار دشواري است. اين دما معمولاً توسط
LT50
از يك جمعيت تعيين ميشود. يعني دمايي كه در آن 50 درصد از جمعيت در يك آزمايش انجماد شده تحت يك سرعت سرد كردن مفروض ميميرند
، اكثريت گياهان غلّه نسبت به انجماد در طي تابستان حساس هستند. گياهان در تماس با دماهاي كم
و يا طول روزهاي كوتاه كاهش
LT50
را در طي چند روز يا چند هفته نشان ميدهند تا اين كه گياهان به تلرانس انجماد حداكثر خودشان ميرسند. در همان هنگام، آمينو اسيدها، كربوهيدراتها ، اسيدهاي نوكلوئيك، ليپيدها و بعضي از فيتوهورمونها در بافتهاي گياه جمع ميشوند . اين تغيير شكلها با تغييرات در فعاليتهاي آنزيم، الگوهاي ايزوزيميك و حالت ژن همراه هستند.
در بعضي گونهها، تماس بعدي با دماهاي انجماد ملايم
...